1915 թուականի Օսմանեան Թուրքիայի կողմից իրականացուած Հայոց ցեղասպանութիւնը մարդկութեան պատմութեան ամենաբարբարոսական յանցագործութիւններից է, որի նպատակն էր հայ ժողովրդի ամբողջական ոչնչացումը։
Ցաւօք, այդ յանցագործութիւնը մինչ այսօր անպատիժ է, ինչի պատճառով այն դարձել է նախադէպ նոր ցեղասպանական գործողութիւնների համար։
2020-2023թթ Արցախում տեղի ունեցած ռազմական յանցագործութիւնները, հիւծիչ շրջափակումը, բռնի տեղահանութիւնն ու վայրագութիւնները ադրբեջանական իշխանութիւնների կողմից նոյն ցեղասպանական ծրագրերի շարունակութիւնն են 21-րդ դարում։ Ադրբեջանի ձեռնարկած բոլոր գործողութիւնները՝ Արցախի հայաթափումը, էթնիկ զտումները եւ հայ ժողովրդի պատմական ներկայութեան վերացումը համապատասխանում են ցեղասպանութեան միջազգային իրաւական սահմանմանը։
Միջազգային հանրութիւնը պարտաւոր է համարժէք իրաւական ու քաղաքական գնահատական տալ այդ գործողութիւններին ՝ արձանագրելով դրանց համապատասխանութիւնը ցեղասպանութեան համապարփակ սահմանմանը։ Ցեղասպանութիւնը լռութեամբ ընդունելը յանցաւոր անտարբերութիւն է, անպատիժ ցեղասպանութիւնը՝ նոր ցեղասպանութեան հրաւէր։
Ցաւօք, որ այս իրականութեան մէջ անհասկանալի ու անբացատրելի են նաեւ Հայաստանի իշխանութիւնների դիրքորոշումը։ Ցեղասպանութեան դատապարտումը եւ մեղաւորին պատասխանատուութեան կանչելը յետագայ ցեղասպանութիւնների կանխման գրաւականներից են, որոնք, իհարկէ, չէն փոխարինում պետութեան պարտադիր ուժեղ անվտահգութեան համակարգին եւ հեռատես ներքին ու արտաքին քաղաքականութեանը։
Հայոց ցեղասպանութեան 110-րդ տարելիցը նաեւ աշխարհասփիւռ հայութեան հաւաքական կամքի արտայայտութեան հնարաւորութիւն է՝ հանուն անվտանգ ու ապահով ապագայի եւ ի յիշատակ մեր նահատակուած նախնիների։ Մենք յիշում, յարգում եւ պարտաւոր ենք երբեք չմոռանալ բռնութեամբ, ցաւով եւ անասելի տառապանքով ցեղասպանութեան զոհ դարձած մեր հայրենակիցներին։
Մեր յիշողութեան մէջ նրանք ապրում են ու մէզ ուժ են տալիս պայքարելու ճշմարտութեան, արդարութեան եւ մարդկային արժանապատուութեան համար։ Հաւերժ փառք ու խոնարհում հաւատի ու հայրենիքի համար բոլոր նահատակներին:
