Աշոտ Աւագեանն է։
Աշոտն իմ ընկերն է, Աշոտը նաեւ իմ հերոսն է։ Իմ հերոսն է, որովհետեւ նա մեր ընտիր, մաքրամաքուր եւ ազնիւ տեսակն է։ Եւ ոչ միայն այն պատճառով, որ դաշնակցական է։ Այո, նա դաշնակցական է, ու շատ վաղուց, բայց՝ ոչ կուսակցական։ Նա Դաշնակցական է դաշնակցութեան ամենախորը՝ ասպետական ընդգրկամումով՝ արարումի, զոհաբերութեան հասնող նուիրումի, սկզբունքայնութեան ու հայրենապաշտ առաքեալի իր կերպ-բանաձեւով։
Ու բոլորովին պատահական չէր, որ Սիսական ջոկատի կազմում Աշոտը մասնակցեց Արցախեան ազատամարտին։ Նրանց ջոկատն առաջինը մտաւ ու ազատագրեց Բերձորը։ Աշոտը երեք պատերազմների մասնակից է, խոնարհ ու աննահանջ զինուորը․․․
Հիմա՝ ցաւն ու դառնութիւնը սրտում, պրկուած բռունցքով, բայց ՌԵՎԱՆՇԻ, աւելի շուտ՝ նոր վերադարձի համոզումով․․․
Նրա տեսակը օդի պէս պէտք է մէզ, երկրին, ինձ․ իր տեսակն ապրեցնող է, նոր յաղթանակի ու վերընձիւղուելու յոյս ու արժանապատուութիւն ներշնչող։
Աշոտը լքօղ չի, ինքը գնացող չի, ինքը հողին կպած է, ինքը արմատ է, հող արժեւորող ու հողից սնուող, բացայայտ, չճկուող, անշրջելի տաղանդով ու չպարտադրող, խոնարհ զինուորութեամբ, չնայած ինքը նաեւ Կոմիսար է․․․
Աշոտի նման հազուագիւտ, աստուածատուր տաղանդաւոր արուեստագէտի համար Սիսիանը պիտի նեղ լինէր։ Պիտի․․․, բայց ինքը Սիսիանում իր ՏԻԵԶԵՐՔՆ ունի, աշխարհի հետ խօսելու ու նոյն աշխարհին տալու, վերադարձնելու իր կենսափիլիսոփայութիւնը։
Ինքը իւրատեսակ առաքեալ է, նոյնքան մոգ, նոյնքան հեթանոս, նոյնքան դպիր, նոյնքան քրիստոնեայ, նոյնքան ուսուցիչ, նոյքան Տեր ու անվերջ համեստ․․․
Աշոտի տիեզերքում իր Սիսական աշխարհն է, իր աշակերտներն են ու իր դպրոցը, որը սոսկ նկարչական չէ․ էդ դպրոցում միջնադարի էներգիայ ու խորհուրդ կայ, մեր հոգեւոր կապի ու զտարիւն երակի անընդհատութիւնը, ու Աշոտն ամբողջական է նաեւ Զորաց քարերի հետ իր զրոյցով, իր հողի ուժով, իր դպրոցով, իր աշակերտներով․․․
Ամէն անգամ, երբ նայում եմ Մատենադարանի դահլիճը զարդարող Աշոտի հեղինակած «Մաշտոցն ու աշակերտները» որմնանկարին, Սրբ Մաշտոցին ու աշակերտներին, ու լսում մեր տիեզերական զրոյցը, մեր գոյութեան ու ծանր երթի արձագանքը․․․ չեմ դադարում զարմանալ․ ինչպե՜ս է կարողացել Աշոտ Աւագեանը շունչ տալ այդ անորսալի արձագանքին, վրձնել անմեկնելին․․․
Աշոտը զինուոր է ու առաջնորդ, իսկ Սիսիանին ու մեր հողին առհասարակ ՏԵՐ է պէտք․ օդի ու ջրի պէս է պէտք։ Տեր ու զինուոր, ծառայ ու առաջնորդ միաժամանակ։
Աշոտն այս կռուից էլ չի նահանջելու։ ՏԻՄ ընտրութիւններին Աշոտ Աւագեանն առաջադրուել է իր հայրենի Սիսիան համայնքի ղեկավարի թեկնածու։
Միայն սէրը, սէրն ու պատասխանատուութիւնն են համոզել Աշոտին վերցնել այս պատուաւոր բեռը։
Մեր նուաստացած երկրին Տերեր են հարկաւոր, մեր դաւաճանուած հողին ու նրա մարդուն սիրող Տեր։ Աշոտն այս տեսակն է, մեր տեսակն է, արդար ու բարձր տեսակն է, մեր խոնարկուած երկիրը ոտքի հանող տեսակը։
Հաւատում եմ Աշոտ Աւագեանին, իմ ընկերոջն ու հերոսին։
Լիլիթ Գալստեան
ՀՅԴ անդամ,
ՀՀ ԱԺ «Հայաստան» խմբակցութեան պատգամաւոր
