Դերենիկ Մելիքեան
1- Երէկ՝ դեկտ. 25-ին թէպէտ վիրաւոր, բայց Արծւաբոյն Արցախը տասնեակ հազարաւոր հայորդիների հաշւառելի նեցուկով կոչ-ուղերձ յղեց աշխարհին եւ մասնաւորապէս՝ թուրքին, ադրբեջանցուն, սրանց հովանաւոր՝ Անգլօ-սաքսոններին ու հրէական սիոնիզմին, որ Հայոց Արցախը առաւել քան երբեւէ կառչած է մնալու իր անբեկանելի ինքնորոշման իրաւունքի իրացմանը: Այդ ճամբին, սակայն, Արցախը պատգամեց, թէ ժամանակաւոր ռազմա-քաղաքական հաշւարկները դիմագրաւելի են ու յաղթահարելի:
2- Արցախի կոչ-ուղերձը, անշուշտ հասանելի է դառնալու հայկական աւանդական թէ՛ նորակազմ Սփիւռքին, որպէսզի սա էլ իր հերթին համաշխարհային ընտանիքին եւ ինչու ոչ՝ նոյն թուրքին ու ադրբեջանցուն ապացուցի, որ արցախեան դատը համահայկական ու համազգային արդար ու անսակարկելի պահանջատիրութիւն է:
3- Այս օրերին իսկ (նոյնպէս ժամանակաւոր) մայր հողից՝ Հայաստանի Հանրապետութիւնից կտրւած Արցախը հայրենի եղբայրներին ու քոյրերին յատկապէս պատգամում է, որ «Ձայն բազմաց, ձայն Աստծոյ»-ի դէմ ամէն կարգի «Մանիպուլիացիա» (քաղաքական աճպարարութիւն) դատապարտւած է ձախողման ու փոշիացման, որն ունակ է լոկ ժամանակաւորապէս մոլորեցնել խաղաղամիտ հայ ժողովրդին:
4-Յուսանք, որ արցախեան դեկտ. 25-եան ծանրակշիռ պատգամը նախեւառաջ կը վերականգնի ու կը վերակենդանացնի մեր համազգային ուժականութեան առանցքային ու փրկարար գործօն՝ Հայաստան—Արցախ—Սփիւռք խարխլւած Եռամիասնութիւնը, որով էլ անտարակոյս յարգանքի կարժանանաք ինչպէս համաշխարհային ընտանիքի, այնպէս էլ՝ հայատեաց թուրքի ու արհեստածին ադրբեջանցիների կողմից…:
.…Իսկ եթէ ներազգային, ինչպէսեւ՝ արտաքին ճակատի ուղղութեամբ աշխատող աշխարհաքաղաքական ստանդարտները (որոնք ինչ խօսք՝ այնքան էլ ի նպաստ հայութեան չեն գործարկւում), չվերանայւեն ու չաշխատեն արդար հիմքերի վրայ, ապա՝ թէ՛ պատմական, եւ թէ՛ հայոց ազգային գաղափարախօսութեան օրինաչափութիւնների համաձայն՝ աշխատելու է «Ելք ու ճար գտնելու խենթերի հնարը»…:
Եւ իրօք՝ դա էր պատգամում մեզ երէկ Արցախցին՝ իր Վերածնունդի հրապարակից…:
Իսկ մեզ մնում է ազգովի ունկնդիր լինենք այդ պատգամին:
