Գրիշ Դավթյան
Աստուածային արարչութեան հասկացոյթը մարդեղական
Արձագանքն է բնութեան ու մարդ աստուորի հզօր բախման,
Որոտացել է ամպերի կուտակումով հորիզոնում
Ու կայծակել շանթի հանգոյն ու միտք ձուլել մթնոլորտում։
Հաւերժական պայքարումից մարդ ու բնութիւն պարտասած
Իրենցից վեր ու գերադաս ուժ ու միտք են փնտրել զօդուած․
Գերբնութիւն ու մի գերմարդ, այդու գտել են աստծուն,
Ում պաշտել են ու թողել են ճակատագիր որոշելու։
Դա է եղել նիւթի ընդդէմ հոգու կռուի հաշտութիւնը,
Լինելութեան, բախտագրի ինչպիսութեան ընդգրկումը․
Երկրի վրայ, արեւի տակ կեանքի կապոյտ երազանքում,
Բնութեան ու արարածի աստուածային տնօրինում։
Նուիրմամբ է սրբազնութեան պաշտամունքը յաւէրժանում,
Որպէս կեանքի ճշմարտութիւն մեկնարկ առած տիեզերքում․
Առարկայ թէ աննիւթական քուանտային չհաշուարկով
Տարածք լցւում լոկ հաւատքով ու մտային իսկ քանքարով։
Աստղագիրը լոկ ճառագայթ, պահն է հերձում խոր յորձանքով,
Սերմը նիւթում ալքում կեանքի ու կայութեան ծիածանով․
Գալարքի մէջ անպարունակ հիմք ու ծաւալ անհարիր են,
Որպէս իմաստ բառ ու բանի, առասպելի դիւցազնօրէն։
Եւ ստոյգ է ստեղծարար ունակութեան գերզօրութեամբ,
Ու սիրութեան նուիրական օրհնաբանեալ իղձով անխաբ․
Ենթակայ չէ ամանակի պահ ու դարի ճղճիմ ցանցին,
Թէ դաճուածքի գիծ ու ծալքին նմանակին ու հիացքին։
Ինքն ըստ ինքեան գեղեցիկ է ու փառաւոր, որպէս կերտուած,
Ու կրում է հանճարութեան ծինը բիւրեղ, զուտ յագեցած․
Անարատ է ու ինքնասուն աւարտութեամբ է անթերի,
Հասունացած ամբողջութեամբ տարածանքով հիր եթերի։
