Վահէ Սարգսեան
Երբ դեռ կար Լաչինի միջանցքը, Ալիեւը, ելնելով «տիեզերական արդարութեան օրէնքից», ասում էր՝ Հայաստանը պէտք է Սիւնիքով միջանցք տրամադրի Ադրբեջանին այնպէս, ինչպէս որ գործում է Լաչինի միջանցքը:
Անցած տարեւեջին, երբ Նիկոլ Փաշինեանին հարկաւոր էր օգնել՝ մարսելու Արցախի յանձնումն ու արցախահայութեան ցեղասպանութիւնը, հայ ժողովրդի զգօնութիւնը բթացնելու նպատակով Բաքուն յայտարարեց, թէ «Զանգեզուրի միջանցքը» կորցրել է իր գրաւչութիւնը»՝ նշելով՝ այդ ծրագիրը կարող է իրականացնել Իրանի հետ։ Լաչինի միջանցքը Արցախի հետ ռազմակալուեց ու օկուպացուեց, չքացան նաեւ Ալիեւի «արդարութեան» մղումները՝ այս տարեսկզբից Ադրբեջանը «փոշմանել է». Հայաստանը պէտք է Նախիջեւանի հետ ճանապարհ տրամադրի՝ առանց մաքսային ու սահմանային վերահսկողութեան։ Իսկ ահա «Մայր» Թուրքիան միջանցքի տրամադրումը կապում է Պեկինը Լոնդոնին կապող միջազգային տրանսպորտային զարկերակի վերածելու ծրագրի հետ՝ յայտարարելով, թէ անխոհեմութիւն է նման «լաւ» ծրագրին դէմ գնալը:
Հայոց ցեղասպանութիւնը շարունակող թիւրքական դիւանագիտական նենգութեան մերօրեայ շեդեւր: Եւ քանի որ ՀՀ-ն իբրեւ գործոն վերացել է միջազգային յարաբերութիւններում, էդ միջազգային հանրութիւնից որեւէ մէկը հարց չի տալիս՝ էդ ինչու՞ պէտք է Պեկինից մինչ Լոնդոն երթուղին անցնի երկրների սւուերէն տարածքներով՝ տուեալ երկրի տարանցիկ օրէնքներին համահունչ, եւ միայն ՀՀ-ն է պարտաւոր տալ միջանցք:
Ինչ է, որբեւայրի կի՞ն է էս երկիրը, որբի գլու՞խ, թե՞ անգլուխ պետութիւն…Ահա այսպէս քայլ առ քայլ սեղմւում է օղակը՝ մթագնեցնելով ՀՀ ապագան ու հեռացնելով Սերոգյի կուշտ ու երջանիկ ապրելու բաղձալի ժամանակները:
