Տրամաբանական է, որ Արցախի կրած ծանր պարտութիւնից յետոյ երկրում ստեղծուած իրավիճակը բնականոն դարձնելու եւ պատերազմի հետեւանքով առաջացած վէրքերն ամօքելու համար պետական համակարգը պէտք է նոր մօտեցումների եւ հայեցակարգերի վրայ հիմնուած նախաձեռնութիւն ցուցաբերի: Մի բան, որ վերջին ամիսների ընթացքում տեղի է ունենում Արցախում:
Արդէն իսկ պատրաստ է Արցախի նոր Սահմանադրութեան նախագիծ: Նախատեսւում է, որ յաջորդ տարուայ առաջին ամիսներին Սահմանադրութեան փոփոխութեան համար տեղի ունենայ հանրաքուէ:
Պետական կառավարման համակարգում լայն լիազօրութիւններով նշանակուեց նոր պետնախարար:
Այս բոլորը կարծես թէ տեղի են ունենում քաղաքական ներքին համախոհութեան մթնոլորտում, որի ակնառու վկայութիւնը դարձաւ հոկտեմբերի 30-ին տեղի ունեցած համաարցախեան բազմահազարանոց հանրահաւաքը:
Հանրութեան մօտ կան եւ՛ սպասելիքներ, եւ՛ ակնկալիքներ, իսկ այս օրերին որեւէ պաշտօնի ստանձնումը կրկնակի ծանր պատասխանատուութիւն է պահանջում՝ առաջին հերթին հանրութեան մօտ ստեղծուած ընկճուածութիւնը փարատելու համար եւ, զուգահեռաբար, կենցաղային ծանր պայմանների բարելաւման եւ ապագայի յոյսի ներշնչման առումով:
Այս անհրաժեշտութիւնը չի կարող անտեսուել որեւէ քաղաքական հոսանքի կամ ուժի կողմից:
Հանրային վերոնշեալ ակնկալիքների բաւարարման համար ամենագործնական եւ իր արդիւնաւետութիւնն ապացուցած կարեւորագոյն կառոյցը պետական համակարգն է: Արցախի անկախութեան աւելի քան 30 տարիների ընթացքում ստեղծուել է պետական կառավարման համակարգ՝ իր բոլոր ոլորտներով եւ մասնագիտական ենթաբաժանումներով: Պետութիւնը դիտարկւում է որպէս ամբողջական համակարգ, որի բոլոր ենթակառուցուածքները փոխկապակցուած են եւ լրացնում են իրար:
Անշուշտ, կարեւոր են բոլոր ենթակառուցուածքները, սակայն Արցախի նման պատերազմական երկրում առաջնայինը պաշտպանական անվտանգային համակարգն է:
Պաշտպանական համակարգը նախ եւ առաջ Արցախի պաշտպանութեան բանակն է, ապա՝ Ազգային անվտանգութեան ծառայութիւնը, Ոստիկանութիւնն ու ԱԻՆ համակարգերը:
Պաշտպանութեան բանակը, բացի պաշտպանական դեր ունենալուց, Արցախի ժողովրդի համար ունի բարոյական եւ հոգեմտաւոր արժէք: Յուրաքանչիւր արցախցի Արցախի Պաշտպանութեան բանակի ստեղծման, պահպանման եւ զարգացման գործում իր ներդրումը, նուիրումը, արիւնն ու քրտինքն ունի:
Այդ առումով՝ շատերի համար անհասկանալի կարող է դառնալ պետութեան գոյութիւնն առանց Պաշտպանական բանակի:
Իզուր չէ, որ թշնամին, բոլոր պետական կառոյցներն անտեսելով, նախ եւ առաջ պահանջում է Արցախի բանակի կազմալուծում, քանի որ մեր հակառակորդը եւս հասկացել է, որ Արցախի պետական համակարգն անիմաստ է դառնում առանց բանակի գոյութեան:
Արցախի պետական համակարգում իւրաքանչիւր փոփոխութիւն պէտք է հիմնուած լինի պետութեան կարեւորագոյն բաղադրիչի եւ պետութեան կազմութեան փիլիսոփայական ակունքների ու հիմնասիւների պահպանման վրայ:
Այսպիսով՝ հնարաւոր կը լինի պահպանել համախմբուածութիւնն ու միասնականութիւնը, որոնք մեր պայմաններում առանցքային կարեւորութիւն են ներկայացնում:
«Ապառաժ»-ի խմբագրական
